بازی موبایل Resident Evil: Survival Unit امروز 17 نوامبر بصورت محدود عرضه شد اما چه اتفاقی می‌افتد وقتی سری Resident Evil به‌طور کامل وارد دنیای موبایل شود، آن هم با کنترل‌های لمسی، نبردهای استراتژی؟ آیا نتیجه یک تجربه قابل‌قبول است، یا بازی از همان ابتدا هدف را اشتباه می‌رود؟

نوستالژی

بازی از همان لحظه آغاز، شما را در یک اتاق بیمارستان تاریک رها می‌کند؛ جایی که کنترل ساده لمسی و دوربین ایزومتریک – که برای نخستین‌بار در این فرنچایز استفاده می‌شود – تجربه‌ای متفاوت ارائه می‌دهد. این زاویه دید حس نوستالژی نسخه‌های کلاسیک با دوربین ثابت را زنده می‌کند، اما هرگز تأثیرگذاری لازم را ندارد. در محیط حرکت می‌کنید، روی آیکن‌ها لمس می‌کنید، فایل‌ها را می‌خوانید، کلیدها را جمع‌آوری می‌کنید و حتی شاهد بازگشت انیمیشن‌های قدیمی باز شدن درها هستید. این موارد جذاب‌اند، اما تنها بر پایه نوستالژی نمی‌توان یک تجربه کامل ساخت.

معماها و محیط‌ها

بدون تردید، اکتشاف محیط قوی‌ترین بخش بازی است. طراحی مراحل کیفیت قابل‌قبولی دارد، فضا حس آشنای سری را منتقل می‌کند و بازی تلاش می‌کند یادآوری کند چرا Resident Evil یکی از تأثیرگذارترین نام‌ها در ژانر وحشت بقا است. با این حال، فراتر از یک جذابیت سطحی، المان‌های عمیقی برای درگیر کردن بازیکن دیده نمی‌شود. گویی بازی نسخه‌ای سبک‌تر و کم‌عمق‌تر از تجربه کلاسیک را بازسازی می‌کند، اما هرگز آن را به نقطه مطلوب نمی‌رساند.

پازل‌ها نیز نقش خود را ایفا می‌کنند. مکانیزم حل معما، جست‌وجوی سرنخ‌ها و کنار هم‌گذاشتن اطلاعات همچنان حضور دارند، اما ساختار کلی مراحل خشک و محدود است. به‌جای اینکه حس کنید یک معمای هوشمندانه حل می‌کنید، گاهی فقط مراحل را لمس می‌کنید تا به‌زور پیچیده‌تر به نظر برسند.

با پیشروی در بازی، وارد شهر راکون، اداره پلیس معروف و چهره‌های آشنای سری می‌شوید. کلر ردفیلد خیلی زود معرفی می‌شود، اما حضور او فاقد سنگینی و اضطرابی است که از شخصیت در شرایط فاجعه‌بار این جهان انتظار می‌رود. تعاملات شخصیت‌ها وزن کافی ندارند و گفت‌وگوها نمی‌توانند فضای تیره و پرتنش دنیای Resident Evil را منتقل کنند. این ناهمخوانی احساسی، تأثیرگذاری روایت را کاهش می‌دهد.

مبارزات و گیم‌پلی

بزرگ‌ترین مشکل بازی اما زمانی نمایان می‌شود که وارد فاز مبارزات می‌شوید. برخلاف هویت اصلی سری که بر تنش، درگیری‌های نزدیک و فشار مداوم استوار است، Survival Unit این عناصر را کنار می‌گذارد و از نبردهای استراتژی استفاده می‌کند. بازیکن شخصیت‌ها را مانند مهره‌های شطرنج در جای مشخص قرار می‌دهد و شاهد هجوم موج‌های دشمن می‌شود. به‌جای فرار از زامبی‌هایی که به سمت شما یورش می‌آورند، باید موانع را در یک خط مرتب بچینید. این رویکرد نه‌تنها حس ترس را از بین می‌برد، بلکه تجربه را شبیه یک نمونه اولیه بازی موبایلی می‌کند که ارتباط کمی با هویت Resident Evil دارد.

پیشرفت بازی نیز کاملاً قابل‌پیش‌بینی است. شلیک فلر، فرود هلیکوپتر و دریافت کارت شخصیت در نگاه اول جذاب به‌نظر می‌رسد، اما زیر این جلوه‌های بصری همان چرخه تکراری بازی‌های موبایلی وجود دارد: تکیه بر شانس، جمع‌آوری منابع، ارتقای پایگاه و پیشروی با سرعتی که بازی تعیین می‌کند. Survival Unit مجموعه‌ای از بیس‌بیلدینگ، مدیریت بازماندگان و استراتژی هم‌زمان است، اما هیچ‌کدام به اندازه کافی عمیق نیستند تا تجربه‌ای مستقل و تأثیرگذار ارائه دهند.

با این حال، بازی کاملاً بی‌نقص نیست. گرافیک آن نسبت به استانداردهای یک بازی موبایل Resident Evil فراتر از انتظار است. محیط‌ها خوب طراحی شده‌اند و بخش اکتشاف نشان می‌دهد تیم سازنده تلاش قابل‌قبولی داشته است. همچنین روایت در قالب مأموریت‌ها جریان پیدا می‌کند، هرچند سطحی و پراکنده.

جمع بندی

بازی Resident Evil: Survival Unit نه یک تجربه بد است و نه یک اثر برجسته. برخی لحظات لذت‌بخش وجود دارد، اما مجموعه تصمیم‌های طراحی باعث می‌شود بازی نه در جایگاه یک عنوان موبایلی بدرخشد و نه توانایی ارائه یک تجربه اصیل و قدرتمند از سری Resident Evil را داشته باشد.

اگر صرفاً کنجکاو هستید یا می‌خواهید سری را در قالبی متفاوت امتحان کنید، تجربه ضرری ندارد. اما اگر انتظار یک بازی درگیرکننده، باکیفیت و وفادار به هویت Resident Evil را دارید، Survival Unit نمی‌تواند آن حس منحصربه‌فرد سری را ارائه دهد.