در دنیای بازی‌های ویدیویی، جایی که عناوین بزرگ مانند Resident Evil و Silent Hill سایه‌ای بلند بر ژانر survival horror افکنده‌اند، گاهی جواهرهای کوچک و فراموش‌شده‌ای وجود دارند که با نوآوری‌هایشان، خاطره‌ای ماندگار می‌سازند. Obscure (2004) و دنباله‌اش Obscure II (یا Obscure: The Aftermath در برخی مناطق، 2007) از آن دست بازی‌هایی هستند که در اوج دوران طلایی کنسول‌های نسل ششم (مانند PS2) منتشر شدند و با الهام از فیلم‌های ترسناک نوجوانانه دهه ۲۰۰۰، ترکیبی از وحشت، طنز سیاه و همکاری دو نفره را به ارمغان آوردند. این مقاله، به مناسبت تجدید خاطره از بازی‌های خوب قدیمی، نگاهی به داستان، گیم‌پلی و میراث این دو عنوان می‌اندازد. اگر شما هم از آن دسته گیمرهایی هستید که شب‌های نوجوانی را با کنترلر در دست و چراغ‌های خاموش گذراندید، این بازخوانی مثل یک ماشین زمان عمل خواهد کرد.
Obscure (2004): وحشت دبیرستانی با طعم نوآوری
Obscure، ساخته استودیوی فرانسوی Hydravision Entertainment و منتشرشده توسط DreamCatcher Interactive (و در اروپا توسط Ubisoft)، در سال ۲۰۰۴ برای پلتفرم‌های PS2، Xbox و PC عرضه شد. این بازی، که نامش به معنای “مبهم” یا “پنهان” است، دقیقاً مثل یک راز مدرسه‌ای عمل می‌کند: از دل یک دبیرستان آمریکایی معمولی، وحشتی علمی-تخیلی بیرون می‌زند.
داستان: آزمایش‌های ممنوعه در Leafmore High
داستان در سال ۲۰۰۴ و در دبیرستان Leafmore High روایت می‌شود – جایی که جو آن، با موسیقی راک دهه ۲۰۰۰، لباس‌های بگ‌گیر و دیوارهای پر از پوسترهای Sum 41، کاملاً نوستالژیک است. شما کنترل پنج دانش‌آموز سال آخر را بر عهده دارید: Kenny (رهبر گروه راک)، Shannon (دختر محبوب)، Josh (پسری خجالتی که برادرش ناپدید شده)، Stan (نرد کامپیوتری) و Ashley (دوست‌دختر Kenny). همه چیز با ناپدید شدن دانش‌آموزان و رفتار عجیب معلمان شروع می‌شود. گروه، به رهبری Kenny و Shannon، به آزمایشگاه مخفی مدرسه نفوذ می‌کند و کشف می‌کند که مدیر مدرسه، Dr. Herbert Friedman، روی گیاهی نورافشان به نام Mortifilia آزمایش می‌کند. این گیاه، که از نورهای رنگی برای تکثیر استفاده می‌کند، دانش‌آموزان را به هیولاهای جهش‌یافته تبدیل کرده است.
داستان با تم‌هایی از دوستی، خیانت و انتقام پیش می‌رود و به اوج می‌رسد وقتی گروه با رازهای خانوادگی و گذشته تاریک Friedman روبرو می‌شود. پایان بازی، با یک twist احساسی، یکی از بهترین لحظات survival horror است – بدون اسپویل، بگوییم که موسیقی متن Olivier Derivière (که بعدها برای بازی‌های بزرگ‌تری مثل A Plague Tale کار کرد) اینجا درخشش می‌کند.
گیم‌پلی: Resident Evil با چاشنی همکاری
Obscure از فرمول کلاسیک survival horror پیروی می‌کند: کاوش محیط‌های تاریک، حل پازل‌ها با آیتم‌های پراکنده، مدیریت منابع محدود (مانند مهمات و باتری چراغ‌قوه) و مبارزه با دشمنان. کنترل‌ها کمی شل و ول هستند (تأثیر از Resident Evil 4 هنوز نرسیده بود)، اما ویژگی lock-on به دشمنان، مبارزه را روان‌تر می‌کند. محیط‌ها – از خوابگاه مدرسه تا آزمایشگاه زیرزمینی – پر از جزئیات تعاملی هستند و نورپردازی پویا (با تمرکز روی رنگ‌های نور گیاه) جو ترسناکی می‌سازد.
اما ستاره واقعی بازی، حالت co-op دو نفره است. برخلاف بازی‌های قبلی که co-op را فقط تگ‌تیم می‌کردند، Obscure اجازه می‌دهد هر بازیکن یک شخصیت را کنترل کند و در هر لحظه سوئیچ کند. مثلاً Stan می‌تواند هک کند و درها را باز کند، در حالی که Kenny با گیتارش (بله، گیتار به عنوان سلاح!) دشمنان را پرت می‌کند. این ویژگی، که سال‌ها پیش از محبوبیت co-op در عناوینی مثل Left 4 Dead آمد، بازی را برای جلسات شبانه با دوستان ایده‌آل می‌کرد. با این حال، هوش مصنوعی همدم (وقتی تنها بازی می‌کنید) گاهی گیج‌کننده است و پازل‌ها می‌توانند frustrating باشند.
استقبال و میراث
با امتیاز متوسط ۶۵/۱۰۰ در Metacritic، Obscure underrated ماند، اما منتقدان از جو B-movie-like و co-op ستایش کردند. IGN آن را “نوآورانه اما ناقص” نامید و طرفداران امروزی (مثل ویدیوهای یوتیوب اخیر) آن را “ahead of its time” می‌دانند. اگر روی PC بازی کنید (از طریق Steam)، هنوز هم playable است، هرچند گرافیک‌های PS2-era کمی dated به نظر می‌رسد.
Obscure II (2007): دنباله‌ای ناقص اما خاطره‌انگیز
دو سال بعد، Hydravision Obscure II را برای PS2، Wii و PC عرضه کرد (در آمریکای شمالی با نام The Aftermath). این بازی، که بودجه بیشتری داشت، سعی کرد فرمول اول را گسترش دهد، اما در برخی جنبه‌ها لنگ زد.
داستان: از دبیرستان به کالج، وحشت ادامه دارد
داستان مستقیماً از پایان اول ادامه می‌یابد: بازماندگان (Kenny، Shannon، Stan و Corey – برادر Josh که زنده مانده) حالا در کالج Fallcreek هستند. یک گیاه جدید، Phaiós، کشف می‌شود که نه تنها جهش ایجاد می‌کند، بلکه ذهن‌ها را کنترل می‌کند. گروه با هلیکوپتر سقوط‌کرده به شهری متروکه می‌رسد و با موجودات جدید (از زامبی‌های انسانی تا هیولاهای عنکبوتی) روبرو می‌شود. تم‌ها عمیق‌تر می‌شوند: از دست دادن، اعتیاد و مبارزه با گذشته. پایان، با یک boss fight حماسی، سعی در بسته‌بندی سری دارد، اما برخی plot holeها (مثل سرنوشت شخصیت‌های فرعی) آزاردهنده‌اند.
گیم‌پلی: تکامل با کاستی‌ها
گیم‌پلی همچنان survival horror است، با تمرکز بیشتر روی اکشن: مبارزه سریع‌تر شده، سلاح‌های متنوع‌تری (از تفنگ تا بمب‌های دست‌ساز) وجود دارد و co-op دو نفره همچنان قلب تپنده است. ویژگی جدید، “shield” است که شخصیت‌ها می‌توانند یکدیگر را از آسیب محافظت کنند. پازل‌ها هوشمندانه‌ترند (مثل استفاده از گیاه برای حل معما) و محیط‌ها – از محوطه کالج تا خیابان‌های شهری – متنوع‌تر. بدون death دائمی (شخصیت‌ها revive می‌شوند)، بازی forgivingتر است، که برای co-op عالی است. اما گرافیک‌ها unpolished هستند (به‌خصوص روی Wii) و کنترل‌ها هنوز هم clumsy.
استقبال و میراث
با امتیاز ۶۰/۱۰۰، Obscure II به عنوان “inferior sequel” شناخته شد – IGN آن را “naff اما enjoyable” توصیف کرد. منتقدان از scares و soundtrack ستایش کردند، اما از داستان ضعیف و باگ‌ها انتقاد. با این حال، برای طرفداران اول، این بازی مثل یک فصل دوم ناقص اما پرماجرا است. متأسفانه، سری با این عنوان متوقف شد، هرچند پتیشن‌های اخیر برای remaster وجود دارد.
مقایسه و چرا باید دوباره بازی کنید؟
هر دو بازی، با جو نوجوانانه و co-op انقلابی‌شان، از Resident Evil الهام گرفتند اما طعم منحصربه‌فردی به survival horror دادند – مثل یک فیلم Scream تعاملی. Obscure تازه‌تر و نوآورانه‌تر است، در حالی که Obscure II اکشن‌محورتر اما ناهماهنگ‌تر. اگر به دنبال تجدید خاطره هستید، از PC versionها شروع کنید: ارزان، co-op محلی و پر از نوستالژی. در دنیایی که horror games مدرن مثل Dead Space Remake غالب‌اند، این دو عنوان یادآوری می‌کنند که گاهی بهترین ترس‌ها، از دل سادگی بیرون می‌آیند.
اگر این مقاله شما را ترغیب کرد، کنترلر را بردارید و چراغ‌ها را خاموش کنید – Leafmore High منتظرتان است!
